Oregon > Den Haag 24 - 30 augustus (week 23)

maandag 24 augustus
De rook is weg en we zien Mount Adams, aan de overkant in Washington, weer.
We slaan nog wat (hopelijk) laatste boodschapjes in en, nadat we die thuis in de koelkast zetten en broodjes klaar hebben gemaakt, gaan we naar het strandje aan de rivier.
Mijn boekje kan niet echt boeien en om niet in slaap te vallen ga ik maar een eindje wandelen met de camera.
Deze wolken lijken wel wat op een röntgenfoto van de tandarts.

Veel is er niet te zien alleen wat houten palen, stenen en wat begroeiing.

Om vier uur gaan we maar weer naar huis.

dinsdag 25 augustus
Laatste wat langere trip voor we het hier afsluiten. We gaan richting Salem.
Ik heb een paar dingen gevonden die ik wil zien en kijk op Google maps waar ze liggen zodat we een logische route kunnen kiezen.
Allereerst het Elsinore Theatre en, als we daarna dan geen plekje vinden waar we koffie kunnen drinken, door naar State Capitol.

Als we ook hier, net als bij de andere capitols, van boven naar beneden het gebouw hebben bekeken lopen we het bijbehorende park in.

We lopen om het gebouw heen naar de hoge bomen die ik zag toen we aankwamen.

Ja, ze zijn zeker erg hoog.

De volgende (tussen) stop wordt het historisch centrum. (Spontane ingeving na het zien van de verwijzingsbordjes.) Volgens mij waren we hier net ook al.

We parkeren in de parkeergarage en lopen wat straten door en stappen bij een Italiaans restaurant binnen voor de lunch. Als we daarna ook nog langs een Italiaanse delicatessenwinkel komen, gaan we daar ook naar binnen. Hier halen we een fles goede Marsala om morgenavond cadeau te geven aan Hank en Lynn waar we voor de BBQ zijn uitgenodigd. Nu nog een leuk papiertje vinden zodat de fles ingepakt kan worden, maar bij de boekhandel hebben ze niets naar mijn zin.
Volgende stop is het Deepwood Estate Museum. Zoals ik al had gelezen is dit vandaag niet geopend voor bezichtiging maar een rondje om het huis en door de tuin is voldoende.

Vreemd dat in Salem veel winkels en musea pas vanaf woensdag geopend zijn.
We verlaten Salem en gaan naar Silverton waar het door architect Frank Lloyd Wright ontworpen Gordon House staat.

Ook gesloten, maar omheen lopen kan wel. Verder is dat Silverton een plaats die me doet denken aan de leuke plaats San Luis Obispo, alleen een stuk kleiner.

In Oregon City gaan we met de lift in de Municipal Tower naar de 'bovenstad' en lopen langs het pad richting Willamette Falls.

Deze 'waterval'  voorziet de papierfabriek van het benodigde water.

We lopen dezelfde weg weer terug en gaan weer naar beneden.

We kijken wat dit plaatsje nog meer te bieden heeft en stappen dan bij Arch Bridge Taphouse, genoemd naar de verderop gelegen brug, binnen voor een biertje. Het blijft er bij één want we moeten de weg nog op.
Ook moeten we nog ergens het cadeaupapier zoeken om de fles in te pakken. Uiteindelijk lukt dat zowaar bij een doodgewone Dollar Tree.

Dit toont toch net iets leuker dan zomaar een flessentas/zak, en ik vind het leuk om te doen

woensdag 26 augustus
Gerard is gaan fietsen als om een uur of drie Hank aanbelt en de zalm laat zien die vanavond op de BBQ gaat. Op de vraag hoelaat we worden verwacht, is het antwoord een uur of vijf half zes.
We hebben dus nog even tijd als Gerard kort erna thuis komt. Hij gaat zich opfrissen en ik trek iets anders aan. Om half zes lopen we naar de overkant en gelijktijdig komt ook de andere buurman Martin aan. Helaas is hij alleen want zijn vrouw heeft een vervelende migraine aanval.
Hank is druk in de weer en heeft een speciaal recept voor de zalm.
O, wat houd ik toch van mannen die voor het eten zorgen.

We installeren ons op het terras en de sfeer is direct helemaal goed. Als de zalm korte tijd later klaar is om geserveerd te worden worden we eerst uitgenodigd om in de keuken allerlei salades en rijst op te scheppen, daarna krijgen we een behoorlijk stuk verse Chinook zalm met sinaasappel op ons bord.

Wat een goede combinatie is dit, nooit eerder zalm met sinaasappel gegeten maar dit houden we in gedachten. Ook de salades zijn uiterst smakelijk met verrassende samenstelling. Hank heeft voor het dessert gezorgd. Alleen in Oregon voorkomende Marionberries zijn hierin verwerkt. Het wordt warm geserveerd met een bolletje ijs.
Daarna nemen we een glaasje Marsala en is het een meer dan geslaagde avond. Wat een gezellige mensen en wat kan Martin smakelijk vertellen.

Om negen uur nemen we afscheid maar we mogen niet eerder weg dan dat we nog wat zalm en Marionberries meenemen voor morgen.

donderdag 27 augustus
Wat doe je op de laatste dag voordat je koffers pakt en zorgt dat het huis aan kant is? Dan ga je nog maar een keertje naar Portland.

Gerard wil de Nike winkel wel een bezoekje brengen en dat doen we dan ook. We stellen ons er veel van voor naar aanleiding van de berichten die we erover hebben gehoord. Als we voor het pand staan waar de tom-tom ons heeft gebracht blijkt dat de desbetreffende winkel hier niet meer zit maar een paar straten verder. Het nieuwe pand is groot en heel erg strak ingericht maar om nou te zeggen dat ze een geweldige sortering hebben? Nou, nee dus, bij veel sportwinkels in Nederland bieden ze meer keus.

We lopen verder en zien dat op het Pioneer Square nu een Italiaanse markt staat. We nemen er een kijkje en gaan weer verder. Bij één van de vele food-trucks halen we iets lekkers en eten dat in het bijgelegen parkje op. Het kiezen is lang niet makkelijk want er staan er veel met allerlei gerechten uit diverse landen.

We stappen weer in de auto en gaan richting St. Helens maar we zijn nog wat vroeg voor het concert van vanavond en slaan bij Sauvie eiland nog even af voor een laatste rondje. Bij een kwekerij staat een hele rij vogelverschrikkers waar ik er een paar van op de foto zet.

Als we de brug weer over rijden zien we dat de herfst al voorzichtig zijn kleuren laat zien.

En nog is het te vroeg voor het concert en dus gaan we eerst nog maar even terug naar huis. Daar halen we de tas, die altijd in de kofferbak staat met handdoeken, zwemkleding en picknickspullen eruit en natuurlijk ook mijn statief. Dit kan nu wel opgeborgen worden.
Tegen zessen gaan we richting St. Helens voor het laatste concert van de 13-delige serie en sowieso ook voor ons. Het is veel drukker dan anders en we zijn aan de late kant en dat houdt in dat we wat langer moeten zoeken voor een parkeerplekje. We pakken de stoeltjes en zoeken een plekje in de late middagzon. De al meer dan 30 jaar bestaande band Quarterflash speelt al en er wordt nu vanaf het begin flink gedanst.

Ja, er lopen hier vreemde types rond.

Als we bij thuiskomst de oprit oprijden worden we opgewacht door twee prachtige herten die van de bramen staan te eten. Jammer dat het al zo donker is want van zo dichtbij had ik ze graag willen fotograferen. Ter compensatie dan maar een brievenbuseland of elandbrievenbus. Ja, hoe noem je zo'n ding nou eigenlijk.

vrijdag 28 augustus

Wat is dit nou? Geen zon als ik wakker word? Nou ja, misschien maar beter ook voor de geplande opruim en schoonmaakdag.

Tussendoor even pauze en dan zie ik op fb dat Hank (van de zalm-BBQ) voor de tweede keer deze week in het ziekenhuis is beland en waarschijnlijk nu geopereeerd moet worden. Wat sneu, hopelijk is hij snel weer de oude.

zaterdag 29 augustus
Het heeft vannacht flink geregend en gestormd, wij hebben hier gelukkig weinig last van gehad en ik ben ook niet uit mijn slaap  gehouden door het onweer. Het is nog zwaar bewolkt maar er komt al weer wat blauw aan.

Als alles ingepakt is en we klaar zijn om te vertrekken gaan we eerst bij Kozy Korner langs voor een Eggs Benedict voor Gerard (die het toch niet zo lekker vindt als hij dacht) en een Omelet voor mij. We hebben tijd zat en kunnen lekker rustig aan doen.
Het is rustig op de weg maar er liggen wel veel afgewaaide takken. De auto nog even aftanken en dan hebben we het gehad. We parkeren de auto bij Holiday Inn zodat de volgende gasten hem hier volgende week kunnen oppikken.
We hadden al eerder gemerkt dat mijn koffer eigenlijk aan vervanging toe is want de binnenschaal blijkt gebroken te zijn en een lijmpoging heeft maar kort geholpen. Nu echter, als we de koffer in de shutlebus willen zetten, gaat ook de trekstang niet meer omlaag. Dit betekent dus werkelijk het einde van mijn leuke Route 66 koffer die ik heb aangeschaft in 2009 op de eerste rondreis door Amerika.
De shuttle rit duurt hooguit vijf minuten en we kunnen inchecken voor het eerste deel van de terugreis.
De defecte trekstang blijkt gelukkig geen probleem voor verder vervoer. Hoe we hem op Schiphol weer zullen aantreffen zien we dan wel weer. Waarschijnlijk zal die dan afgebroken zijn.
We hebben bijna twee uur te gaan voor we kunnen boarden daarom zoeken we een rustig plekje om de laptop tevoorschijn te halen en de tijd wat te doden. Gelukkig is het internet op het vliegveld van Portland prima.
Tegenvaller, we hebben vertraging van 15:32 tot 17:10 uur en dat wordt een probleem want we hebben een aansluitende vlucht naar Amsterdam en niet echt veel speling. Vlucht omboeken kan gelukkig wel en vertrekt dan om 14:55uur. Dachten we, dat wordt ook later en wel om 16:35 uur. Haasten dus straks op Seattle waar het volgende vliegtuig om 18:10 uur zal vertrekken.
Als we in Seattle aankomen hebben we nog net tijd om even een sanitaire stop te houden maar dan moeten wel snel het vliegtuig in, het boarden is al begonnen.
Goodbye Amerika.

 

zondag 30 augustus
De vlucht verloopt soepel en om iets over half één landen we op Schiphol.
Hallo Nederland.

Het is hier inmiddels al de volgende dag. Nog even de koffers ophalen en dan kunnen we weg.
Ehh, waar blijven ze nou? Als de hele band al leeg is en ook stilgezet, hebben wij nog geen koffers. Er staan meer mensen te wachten maar die komen vanuit Atlanta, ook geen koffers van aangekomen.
We wachten nog maar even en uiteindelijk, na navraag te hebben gedaan, blijkt dat er één koffer is getraceerd in Seattle en de andere zijn ze echt even kwijt. Nou ja, we zien wel. Formulieren laten invullen en afwachten maar. Nu eerst maar naar huis.
Gelukkig staan Ferry en Hugo ons op te wachten en ik ben blij hen weer in levende lijve te zien na vijf maanden. Thuis worden we verwelkomd door de buren en kunnen we kijken of alles nog als vanouds is in ons huis.
Ligt het nu aan mij of is het nu echt of we pas gisteren de deur hier achter ons dicht hebben getrokken? Wat went alles weer snel. Bij een rondje door het huis zien we dat er diverse cadeautjes zijn achtergelaten en het is ook even zoeken naar sommige dingen die in de afgelopen vijf maanden een andere plek hebben gekregen. Dit laatste zullen onze gasten eenmaal weer thuis misschien ook hebben ervaren, want soms weet je echt niet meer uit welk kastje je iets hebt gehaald.
Aan het eind van de middag komt de buurman de tuin in om te informeren of wij wellicht bij hen een hapje willen meeëten zodat we niet eerst naar de super hoeven om eten in te slaan. Dit nemen we in dank aan en na een kwartiertje verkassen wij ons, met wat wijn, naar de naastgelegen tuin om ons te laten verwennen. Als later op de avond ook de andere buren aanschuiven is het zeker net of we niet zijn weggeweest. We vallen als het ware in een wam bad. Wat zijn we toch gezegend dat we deze mensen als buren hebben.
Om iets na tienen gaan we weer naar ons eigen huis en, moe van de reis, valt Gerard direct in slaap, ondanks dat er sport op tv is.
Ik zing het nog even uit tot twaalf uur maar dan ga ook ik naar bed.

Oregon 17 - 23 augustus (week 22)

maandag 17 augustus

Vandaag gaan we maar weer eens richting de fantastisch mooie kust, alleen beginnen we nu waar we vorige keer ophielden. We starten in Tillamook. Het zicht is nu prachtig en helder, wel staat er een stevige wind.

Bij Cape Meares hebben we nu wel mooi zicht over de oceaan en de vreemde rotsformaties.

De vuurtoren laten we voor wat het is maar we vinden wel een rustig plekje, goed beschut tegen de frisse wind om de koelbox tevoorschijn te halen en een hapje te eten. Als we zo een tijdje zitten komen er twee dames langs en vragen of we weten waar de Octopus tree staat. Er verschijnen vele vraagtekens bij mij want Octopus tree? Wat moet ik me daar nou van voorstellen. Ik denk er verder niet meer bij na maar als we weg willen rijden zie ik opeens een bordje staan met een verwijzing naar de desbetreffende boom. Toch maar even kijken dan. Iets verderop in het bos staat inderdaad een gigantische boom die deze naam goed kan hebben, wat een ding zeg.

Bij het leuke plaatsje Rockaway stappen we weer uit maar ook hier is de wind te straf om lekker op het strand te zitten. Dan maar een drankje bij het restaurant op de hoek waar het net uit te houden is op het terras. Het restaurant heet Sanddollar en op mijn vraag of die hier ook te vinden zijn krijg ik een bevestigend antwoord. Je schijnt er wel heel vroeg bij te moeten zijn want ze zijn gewild en liefst de zee iets minder heftig want ze zijn ook nog heel kwetsbaar.
Ooit heb ik er van mijn buurvrouw een paar gekregen die zij had gevonden in Canada, maar niets is leuker dan ze zelf te vinden., dus ga ik het strand op maar het strand is erg breed en de wind fel en koud dat ik het halverwege opgeef en terugga.

Als we langs Cannon Beach rijden zie ik in een flits dat het nu zo helder is dat de vuurtoren die een eindje uit de kust op een rots ligt, goed te zien is. Gerard draait de auto en rijdt terug. Even precies uitkienen waar we dan het best het strand op kunnen voor een foto maar uiteindelijk is de rots toch te ver en staat de zon net niet goed om er een acceptabele foto van te maken. Nou ja, maakt ook niet uit.
Het is gezellig druk en de terrasjes zitten vol. Even komt de gedachte bij ons op om hier vannacht te blijven maar overal staan bordjes met 'No Vacancy'  dus die vlieger gaat niet op, helaas.
Via een prachtige weg rijden we terug naar huis en morgen gaan we wellicht dan maar opnieuw richting kust, want dan wordt het ook een heel warme dag.

dinsdag 18 augustus
En ja hoor, alweer naar de kust. Via Pittsburg Rd. naar Vernonia. Via deze weg kwamen we gisteren terug en willen we vandaag nog eens zien. Wij vinden hem nog mooier dan de weg waar het bordje richting Vernonia staat. We komen hier ook dit leuke plekje tegen met organische bloemen en plantjes.

In Seaside vinden we al snel een plekje voor de auto en kunnen dan ook direct het stadje zelf even verkennen en ergens koffie drinken. Dat doen we op een speciale plek nl. in de Carousel Mall bij Caffe Latte waar je ook hele leuke cadeautjes kunt kopen op koffie- en theegebied.
Op één kruispunt staan deze twee prachtige jaren 50 gebouwen. Het lichtgele gebouw is Funland met o.a. computerspellen en flipperkasten. Het blauwe gebouw is van Saigon Deli, een Vietnamees restaurant.

Als we bij het strand uitkomen zien we dat het drukker is dan gisteren, het is dan ook veel aangenamer met minder koude wind.

Ja, deze buik kan nog wel wat extra zon hebben.

We wandelen nog wat verder en zoeken de auto weer op. Als we verder noordwaarts rijden zien we dat we bij Surf Pines met de auto het strand op kunnen. Er rijden en staan ook verschillende auto's zonder 4-wheel drive dus dan moeten wij dat ook kunnen. We nemen de gok maar blijven recht voor het pad staan zodat we niet al te veel door mul zand hoeven.
Het waait hier wel iets harder, maar naast de auto zitten we goed beschut en kunnen we het wel wagen om de broodjes tevoorschijn te halen, tot niewsgierigheid van de vele meeuwen die ons nauwlettend in de gaten houden.

Het zand dat hier meer op heel fijn poeder lijkt, komt toch overal bij en we hebben dan ook overal een lekker dun laagje op zitten zelfs tussen de kiezen knarst het goed. We zijn nog net niet helemaal gezandstraald als we weer opstappen en onze weg vervolgen richting Astoria.
Hier gaan we het scheepswrak bekijken dat hier op het strand ligt.

Als we bij Astoria de brug over zijn dan slaat het noodlot toe, een lekke band. Gelukkig vinden we direct langs de kant een veilige plek om die te vervangen.

Kofferbak leeghalen en de band eruit tillen, lekke band loshalen, reserveband er weer onder en kofferbak weer inladen. We kunnen weer verder.

Halverwege nog een controle of alles goed vast zit en we zijn om zeven uur weer thuis.

woensdag 19 augustus
Gerard gaat naar de bandenboer en ik zoek mijn heil, lekker schommelend in de schaduw met een boek.

donderdag 20 augustus
Naar het eiland Sauvie, waar we al diverse keren langs zijn gekomen, ben ik toch wel benieuwd, dus vandaag gaan we dan toch maar een keer de brug over om te kijken.

Het bestaat grotendeels uit landbouwgrond en boerderijen maar er liggen ook wel erg leuke woonboten, dus wel heel afwisselend.

We rijden wat wegen over en zien een bord met verwijzing naar een strand. Dat willen we dan wel even zien. Bij een soort van kampwinkel kunnen we een kaart kopen voor dagrecreatie. Nou dat moet dan maar, kosten $ 7,00. We rijden nog een mijl of wat en komen inderdaad bij een strand uit aan de rivier. We klimmen de dijk over en zien dat het een prima strand is waar nog maar weinig mensen gebruik van maken op dit uur.

We pakken de stoeltjes en zoeken een schaduwrijk plekje bij een boom en pakken ons boek erbij, lekker.
Gerard zwemt nog een rondje voor we de koelbox uit de auto halen en een hapje gaan eten.

Jammer dat er weer enkele wespen daar nou net op hebben zitten wachten. Het lukt ons toch zonder prikken en steken ons broodje te eten en bergen alles weer snel op in de koelbox. Als ze merken dat er niets meer te halen valt vliegen ze uiteindelijk toch maar weg. Het zorgeloos genieten kan weer doorgaan. Het wordt wat drukker, vooral bij jong volwassenen schijnt deze plek in trek te zijn. Rond vier uur stappen we maar weer eens op en verkennen de rest van het eiland.

Om half zes zijn we weer in St. Helens voor het wekelijkse concert. Dit keer is het de groep Whisky Union.
Het is drukker dan anders en er wordt ook meer gedanst.
Als we wat te eten halen krijgen we uiteraard weer bezoek van die gestreepte plaaggeesten, maar het lukt me ook nu weer om niet meer binnen te krijgen dan waar ik voor heb betaald.
Halverwege ga ik de jassen uit de auto halen want we krijgen het een beetje koud. Volgens mij zijn we vandaag een beetje verbrand.
Ja, inderdaad. Als we thuis komen zien we dat we wat verkleurd zijn, niet ernstig maar de schouders gloeien een beetje.

vrijdag 21 augustus
Vancouver, niet in Canada maar in Washington State, dat is ons doel van vandaag.
Als we de brug over gaan zie ik aan de waterkant een heel gezellig terras waarvan ik denk dat het misschien wel iets kan zijn om straks te bezoeken.
Eerst gaan we naar Fort Vancouver voor een bezoek.

Diverse gebouwen kunnen ook van binnen worden bekeken.

We nemen ook nog een kijkje bij het air museum maar dat stelt niet erg veel voor.
Ik pak wel een boekje mee over de stad om te kijken of ik het adres kan vinden van het restaurant dat ik eerder zag. Als we het adres hebben ingegeven blijkt het heel dichtbij te zijn. We zoeken een plekje op het terras met uitzicht op de rivier en de brug.

Ik heb al snel een keuze van de menukaart gemaakt en ga voor de Classic Sampler en Gerard voor de Shrimp and Calamari. Om dit weg te spoelen, een glas droge witte wijn.

We 'verdunnen' de alcohol met een groot glas water en na afloop koffie.
Op de terugweg doen we nog wat boodschappen en zien dat er ook vanavond muziek wordt gespeeld in St. Helens. Even kijken of dit ook iets voor ons is. We zijn iets te vroeg en lopen wat straatjes door tot het tijd is. Als we het hele gebeuren eens nader bekijken ontdekken we dat het een religieus concert betreft. Nou is dit niet helemaal ons ding en vertrekken dan maar ook weer.

zaterdag 22 augustus
Het voordeel van vroeg opstaan is dat je dan zulke mooie luchten ziet. Dit is om kwart over zeven.

Over een week gaan we weer terug naar ons eigen huis, is het mooie avontuur voorbij en zullen we het moeten doen met een heel ander uitzicht.
Rond een uur of vier komt buurman Hank nog even langs om ons uit te nodigen voor een drankje op het terras en vertelt dat de mist die wij de hele dag al zien geen mist is maar rook van de branden die in Washington State al dagen woeden.

We blijven een goed uur en laten hen dan alleen om met de kinderen en kleinkinderen, die intussen zijn aangekomen, te eten.

Wij hebben een uitnodiging voor a.s. woensdag op zak, bbq'en met vers gevangen zalm.
Als ik de trap oploop zit er iets op me te wachten. Ik nodig hem niet uit om binnen te komen.

zondag 23 augustus
De rook hangt nog steeds over Columbia City en omgeving en ook vanochtend daardoor weer een mooie rode zonsopkomst. Niet echt gezond want onderstaande tekst spreekt voor zich.

Air quality remains at an "unhealthy" level, according to the Oregon Department of Environmental Quality. The alert remains in effect until 5 p.m. Sunday. The National Weather Service predicts the haze will clear after 8 p.m.

Until then, forecast calls for temps in the high 80s with humidity at about 70 percent. It will cool down into the 60s after the sun sets. 

Temperatures will remain about the same throughout the rest of the week. 

Tegen beter weten in gaan we toch eind van de middag richting Rainier, niet om de tall ships te zien, zoals ik eerder aankondigde (een update meldt dat ze helemaal niet daar aanmeren) maar om er toch even uit te zijn en bij El Tapatio te gaan eten.

Mochten de schepen alsnog langskomen dan kunnen we ze vanaf het terras zien.

Helaas, we hebben pech, ze komen echt niet. We laten echter het eten er niet minder om smaken. De guacamole wordt vers aan tafel gemaakt en met een Dos Equis biertje erbij nemen we, net als vorige keer, de sample platter.

We genieten nog even na van het zonnetje en gaan dan toch maar richting huis. Plots vraag ik Gerard te stoppen want vanuit mijn ooghoek zie ik een Bald Eagle op een klein eilandje naast de weg zitten. Ja, echt waar. We keren een eindje verder waar het veilig is en rijden terug. Hè, nou is 'ie weg. Toch gaan we het zijpad in en na goed speuren zie ik hem vliegen, heel herkenbaar aan zijn witte kop en staart. We proberen hem te volgen maar door de begroeiing raakt hij snel uit het zicht. We blijven nog wat wachten en gaan zelfs nog richting rivier, maar we zijn hem kwijt, erg jammer.