Mars- en Countrymuziek

zaterdag 24 juni
Op de laatste zaterdag van de maand juni is er altijd veel te doen in de omgeving. Wij gaan hier wat van meebeleven.
Om te beginnen Veteranendag bij het Malieveld. Hier staan alle muziekkorpsen en veteranen opgesteld voor hun rondje langs de koning.

Vervolgens naar Scheveningen waar het countryfestival is. We zijn er snel uitgekeken, twee groepen met linedansers en één zanger.

Op de pier een lekkere pannenkoek met spek, appel en rozijnen.

De zon heeft zich vandaag niet laten zien maar ach, het kan niet altijd stralend weer zijn.

Uitwaaien op Noordwijk

vrijdag 16 juni
De laatste dagen zijn behoorlijk warm maar vandaag is de temperatuur iets gezakt en gaan we even uitwaaien op Noordwijk.
Het waait behoorlijk en ik ben blij dat ik een jasje heb meegenomen.

Allereerst lopen we de winkelstraat even op en af, stappen ook bij sommigen even naar binnen maar tot een koop komt het nergens.
Bij de viskraam neemt Gerard een haring en ik een portie kibbeling.

Gerard heeft nog iets meer trek en gaat, terwijl ik wat foto's neem bij de duinen, nog een broodje kopen.

Prima weer voor de kite-surfers. In de verte kan je de contouren van Scheveningen en het reuzenrad op de pier zien.

We hebben nog een uur voor de parkeermeter afloopt, dus nog even tijd om bij het strandterras een drankje te drinken.

Florida > Den Haag 3 - 9 juni (week 12)

zaterdag 3 juni
De zon heeft zich nog niet laten zien vandaag en de straten zijn nog steeds nat. Dat weerhoudt Gerard er niet van om te gaan tennissen.
Ik ga intussen nog een boodschapje doen voor de laatste dag. Ja, jullie lezen het goed, het avontuur zit er bijna op, zonder aanschaf van een RV. We gaan maandag naar huis. Het besluit is al weken terug genomen en het kostte me ook moeite om het te verzwijgen.
De hele toedracht waarom en hoezo? Die deel ik liever alleen met intimi maar het plan is nog zeker niet van de baan.
We rijden nog een paar Walmarts af voor een mini versie van een 5th wheel met truck, want die worden niet naar Nederland verstuurd via hun webshop.

Helaas zijn ze niet in de winkels op voorraad, bestellen en dan zelf afhalen kan op z'n vroegst woensdag. Jammer, dat lukt dus niet meer, dan wachten we wel tot de volgende Amerika reis.
Terugkomen is dus een must. Hoe eerder hoe liever wat mij betreft.

zondag 4 juni
Voor we morgen vertrekken moet er nog wel wat gedaan worden. Het is tenslotte wel de bedoeling dat je een ruilhuis achter laat zoals je het hebt aangetroffen. Dat betekent een laatste keer de vloeren, badkamers en keuken schoonmaken, alle afval weggooien. Afijn je kent het wel, dingen die je thuis ook gewoon doet.
De zon laat zich niet zien vandaag, dat maakt het minder erg dat we binnen zijn.
We doen alles op ons gemak en maken tijd tussendoor om met de laptop te spelen en af en toe een filmpje te kijken.
Koffers pakken.

maandag 5 juni
Laatste ontbijtje, laatste rondje door het huis en dan, au, au, au. Stoot ik keihard tegen het aanrechtblad. Ja, natuurlijk, afgescheurde nagel, tot bloedens toe. Snel een pleister zoeken en verbinden.

We kunnen gaan, het bed is verschoond (heel voorzichtig, om mijn zere vinger te ontzien) en de taxi gebeld. Alsof we er nooit zijn geweest, nou ja, er zullen wat dingen van plaats veranderd zijn omdat ik niet meer weet waar ik ze vandaan heb gehaald, maar verder is alles weer netjes.
Wat achterblijft: Allereerst mijn oude koffer, wat picknickbordjes en bekers, wat kledingstukken, niet oud maar op uitgekeken (in de container), overblijfselen van shampoo, after sun, bodylotion en een halve bus koffie.
Wat meegaat: De nieuwe koffer, gezellig plastic tafelkleed van de Dollar shop,

voorraadje deodorant, magneetjes, Alexa speakers, Bose koptelefoon, nieuwe korte broeken voor Gerard, restje no-see-um spray, fotorolletjes-doosjes met zand voor mijn collectie en wat schelpjes.

Rond twee uur komt de Uber taxi ons ophalen en naar het vliegveld te brengen. Dit ritje kost ons ± $5.75 omdat we een korting krijgen van $15,00 als nieuw lid. Twee jaar geleden hadden we die mazzel ook, maar inmiddels heeft Gerard een nieuw mailadres en is dus een nieuw lid.

Tja, we blijven Hollanders, toch? Nee hoor, alle gekheid op een stokje, de korting ging geheel automatisch. 

We zijn ruim op tijd en hebben dus alle tijd, en ook het incheckpersoneel, om het e.e.a. voor ons uit te zoeken. 

We hebben namelijk twee tussenstops en de koffers moeten in Manchester door ons opgehaald worden omdat de vliegmaatschappij geen deal blijkt te hebben met de maatschappij van onze derde vlucht. Nu is de overstap in Manchester slechts 1½ uur, dat wordt dus krap. De alleraardigste dame informeert of we dan in JFK de koffers kunnen afhalen en van daaruit door kunnen laten vliegen naar Amsterdam, dat kan. 

Er wordt op een gegeven moment omgeroepen dat er vertraging zou zijn in verband met slechte weersomstandigheden aan de oostkust maar de transfers zouden hierdoor niet in gevaar komen want ook die hebben de zelfde weersomstandigheden en vertraging. Uiteindelijk krijgen we toch groen licht en vertrekken we op tijd. 

Byebye Sarasota.

In New York hebben we 2½ uur de tijd en kunnen op tijd het vliegtuig in. Fijn, tenminste als we niet in een file op de runway terecht zouden komen. De rij voor ons is zo lang dat we ruim 1½ uur stilstaan voor we zelf kunnen opstijgen. Daar gaat onze volgende vlucht, net die 1½ uur die we nodig hadden. Ook de vlucht zelf is een crime, slecht weer, veel turbulentie en geen fijne stoelen.

De 6½ uur hakken er aardig in. 

Bij aankomst in Manchester staat er al een dame ons op te wachten met de mededeling dat onze aansluitende vlucht weg is en dat er inmiddels een andere vlucht voor ons is geboekt, vertrek om 14.55 uur, vier uur wachten dus. Dat betekent tevens dat we toch weer onze koffers moeten afhalen, door de douane, opnieuw inchecken, door de douane enz. We worden begeleid naar terminal 3, gelukkig maar want het is anders niet te vinden, je moet zelfs naar buiten, in de regen, straten over om bij terminal 3 uit te komen. 

We hebben nog wat tijd over om iets te drinken voor we kunnen inchecken en door de controle te gaan. 

De wachtrijen daar zijn gigantisch. Streng zijn ze hier ook, strenger dan in New York in ieder geval. Alle vloeistoffen in een doorzichtig zakje, dat betekent ook lippenstiften, mascara, cremes (want dat zijn ook vloeistoffen wordt er omgeroepen), ook alle grote apparaten moeten uit de tas en in de bak, niet alleen laptops maar ook grote fototoestellen, strijkijzers, föhns en waterkokers. Ja, je leest het goed, dat is wat er op borden staat aangegeven. Wie neemt in hemelsnaam een strijkijzer of waterkoker mee in zijn handbagage?

Als we dan eindelijk bij de scanner zijn gaan er bij mij  natuurlijk weer alarmbellen rinkelen, trouwens de eerste keer deze vakantie. Bodycheck, fouilleren, schoenen uit en onder de scanner. Niets te vinden natuurlijk maar het houdt wel weer op.

Zou dit ons vliegtuig zijn?

Onze volgende vlucht staat nog niet aangegeven op de schermen dus weten we niet welke gate we moeten hebben. Ook dit duurt en duurt. Als we bijna de geplande vertrektijd benaderen wordt er aangegeven dat de gate over 40 minuten wordt geopend, OK. maar welke gate staat er dan weer niet bij. Opnieuw wordt er iets veranderd, vertraging van een uur, gate gaat over vijf minuten open, enz. en nog steeds geen gatenummer. Dan komt toch het verlossende bericht, vijf minuten en gate 46. Hèhè, we weten waar we heen moeten. Bij aankomst van gate 46 is alles nog onduidelijk want er staan veel mensen in een groep bij elkaar en niet duidelijk is voor welke gate, tot er wordt omgeroepen dat de vlucht voor gate 44 klaar is om te vertrekken en de mensen moeten opschieten met instappen. Verwarring in de groep, ja, is het echt, kunnen we nu echt weg. Het duurt even voor de mensen voor gate 44 echt doorhebben dat ze weg kunnen wat de groep met de helft doet slinken. Er wordt weer omgeroepen dat het nu final call is voor de vlucht naar Amsterdam bij gate 46, terwijl er nog helemaal niets gebeurt, we staan daar maar.

Na een poosje kunnen we dan toch echt naar het vliegtuig, wel moeten we eerst naar buiten in de kou want er komt geen bus en er is geen slurf, lopen zullen we. Het is gelukkig inmiddels wel droog geworden.

We vliegen onrustig met veel geschommel door het heftige weer maar dan wel op het laatst een geweldige route dwars over Amsterdam heen met de Zuidas en de "poenschoen". 

Het "drama" is nog niet over als we op Schiphol zijn aanbeland, als we de jassen uit de koffer willen pakken merken we dat die niet helemaal droog zijn en ook de koffers zijn nat, zeker ook buitengestaan in Manchester. 

Mijn OV-chipkaart weigert dienst, moeten voor mij een los kaartje kopen. 

De trein naar Delft rijdt niet verder dan naar Den Haag Centraal wegens een stroomstoring tussen Rotterdam en Breda. Dan maar naar Den Haag. 

Trein is uitgevallen, trein komt 5 minuten later. Klopt niets van de berichtgeving want de latere trein die 5 minuten vertraging zou hebben komt op de tijd binnen van de eerdere trein die niet zou komen. Snappen we het nog?

Om 19.30 uur komen we aan op Den Haag Centraal waar Hugo ons staat op te wachten, nadat we hem hebben gebeld vanuit de trein.

Totale reistijd van huis tot huis 22½ uur.

Nadat Hugo weer naar huis is om zijn eten verder te koken bestellen wij een pizza en gaan op de voor ons gewone tijd naar bed.

dinsdag 6 juni

Ik word om iets na vijven wakker en het verbaast me dat het al zo licht is buiten. Dat was in Florida wel anders. Ik kijk nog eens goed op de wekker, en op mijn horloge. Is het echt nog zo vroeg?

Ik keer me nog maar een keertje om en word om 8 uur opnieuw wakker. 

Wat ben ik blij dat ik nooit last heb van jetlag. Ik kan er weer helemaal tegen na een normale nachtrust.

Nadat ik eerst het journaal heb bekeken kleed ik me aan om boodschappen te doen want er moet toch gegeten worden. Back to normal living again.

De keuken hebbedingetjes die ik via AliExpress besteld heb, komen vandaag ook al binnen, goed gepland, vanuit Amerika.

Helaas één artikel in de verkeerde kleur, even contact opnemen met ze.

Voor wie zich afvraagt, wat dit is ? Hier de link (ik betaalde er trouwens wel minder voor). 

Hiermee eindigt het verhaal van onze 12 weken durende reis over Bonaire, Curaçao en Amerika.

Florida 27 mei - 2 juni (week 11)

zaterdag 27 mei
Gerard is weer tennissen.
Steve komt nog langs om de post op te halen en blijft een praatje maken.
Als Gerard thuis komt en gedoucht heeft gaan we naar het Marietta Museum of Art & Whimsy.
Daar zijn we al een paar keer langs gereden en steeds vroeg ik me af wat het nou precies voor moet stellen. Er staan grote kitscherige flamingo's en paarden in felle kleuren buiten en het museum zelf is in pasteltinten geschilderd. Het intrigeert me mateloos.

Op internet ontdek ik dat dit de laatste dag is voor de seizoenssluiting. Net op tijd dus voor een bezoekje.
Deze geüniformeerde man zegt niet zo veel. Haast eng, zo levensecht is dit wassen beeld.
Ook met deze vrouw zou je zo een gesprekje beginnen. Jammer, want ze zegt niets terug.

Het is een kakofonie van alles en nog wat maar er staan ook kunstwerkjes bij die ik, als het zou kunnen, best een plaatsje bij mij thuis zou willen geven.

Wat dacht je van deze dames in miniformaat? 

Voor deze twee bv. kan ik wel een plekje vrij maken.

Je komt hier werkelijk ogen te kort, overal staat het vol, ook in de tuin moet je je ogen goed gebruiken want niet alles is direct te zien omdat het verscholen ligt tussen het groen.

Het museum wordt geheel gerund door vrijwilligers en niets wat er staat, hangt of ligt is te koop, jammer hoor.
Er zijn gezellige zitjes maar, ook weer jammer, je kunt hier ook niets te drinken of te eten kopen.

Niet dat dat heel erg is want op de heenweg hebben we een aardig plekje aan het water gezien en dat gaan we maar eens uitproberen.

We hebben geluk, het is erg druk maar ik zie nog een vrije tafel. De bestelling moet wel binnen gedaan worden dus ga ik alleen naar binnen en bestel, terwijl Gerard  de tafel veilig stelt.

We zien regelmatig grote palmbladeren op de grond liggen, die verdord zijn en/of afgewaaid, maar deze exemplaren wil je toch liever niet op je dak krijgen.

zondag 28 mei
Tegen de avond gaat Gerard opnieuw aan zijn service werken. Na een poosje ga ik even bij hem kijken en dat had ik misschien beter niet kunnen doen.
Van alle kanten word ik belaagd door no-see-ums (but-feel-ums) en muggen. Stom, had ik me ook maar moeten inspuiten.
Ik blijf nog even ballenmeisje spelen maar stap dan toch maar weer op, want de bulten worden nu steeds talrijker en de jeuk heviger.

maandag 29 mei
Memorial Day. Via internet heb ik ontdekt dat er in Venice het Myakka River Blues festival plaats vindt.
Nu vinden wij een muziekfestival altijd al leuk, maar zeker in Amerika, de sfeer is er altijd zo relaxed. We rijden dan ook richting Venice en parkeren de auto in de berm, zoals aangegeven en worden met een shuttle naar het festivalterrein gebracht. Overal stalletjes met de gebruikelijke festival items, sieraden, zonnebrillen, hoedjes en natuurlijk eetstalletjes.

We hebben de stoeltjes meegenomen en zoeken een plekje in de schaduw, wat overigens niet makkelijk is.

Er staan overal stoelen van de organisatie zelf en de schaduwplekjes zijn uiteraard al vergeven. Het terrein voor het podium is niet zo groot dus dat wordt even zoeken. We vinden een aardig plekje onder de bomen, helaas is dit achter het podium.

Nou ja, we kunnen altijd nog even opstaan en gaan kijken naar de performers.

Als we de stoeltjes net hebben neergezet blijkt dat dit voor meerdere bezoekers een gouden idee blijkt en al snel ontstaat er een hele tribune achter het podium.
Na één uur begint de muziek bij het 2e podium. Ook daar nemen we een kijkje en ook hier zijn de schaduwplekjes bezet, dus blijven we aan de zijkant staan om de band te bekijken en beluisteren.

Inmiddels krijgen we toch wel een beetje trek en kijken we bij de stalletjes wat er zoal te koop is.

Nu zitten hier in de rivier ook krokodillen en laten die nu ook op het menu staan. O.K. eens moeten we het toch eens geproefd hebben en bestellen gator bites. Het smaakt inderdaad een beetje naar kip maar dan steviger.
We nemen weer plaats achter het podium en af en toe neem ik een kijkje bij de muzikanten.

Ook bij podium nummer twee sta ik te genieten van de band wiens muziek wel weg heeft van Seasick Steve.

Er schijnt volgens een mevrouw een gator te zijn gezien vlak bij de oever van dit terrein. Waar ik ook tuur, ik zie hem niet.

Ze laten zich dus blijkbaar niet afschrikken van het lawaai wat hier geproduceerd wordt. Wat ik wel zie is deze sprinkhaan, die  behoorlijk kan spugen, volgens diezelfde mevrouw.. Dat doet dit mooie beest gelukkig niet.

Tegen vier uur laten we de shuttle ons weer naar de auto brengen.

Gelukkig hadden we ons dit keer wel goed ingespoten en zodoende weinig last gehad van eventuele steek- of bijtgrage insecten.

woensdag 31 mei
Bij Walmart sla ik vandaag alvast wat Suave deodorant in voor thuis.

Al jaren geleden voor het eerst gekocht omdat ik mijn deo was vergeten om mee te nemen of in ieder geval niet meer kon vinden in mijn bagage en dit beviel zo goed dat ik in Nederland naar iets dergelijks op zoek ging. Tot nu toe heb ik in Nederland (nog) niet zulke fijne deo gevonden en ik heb alle merken en soorten al geprobeerd. Deze is echt geweldig en nog lekker geprijsd ook.
Ook kan ik het natuurlijk niet laten om nog even een blik te werpen op de keuken afdeling. Geheel overbodig natuurlijk maar ik heb een soort zeefje gekocht dat je kunt gebruiken om een blikje vis uit te laten lekken zonder dat het uit het blikje valt.

donderdag 1 juni

We gaan naar St. Petersburg en om daar te komen moeten we over de hoge Sunshine Skyway Bridge. Net over de brug maken we een stop om mijn fototoestel uit de kofferbak te halen en er een foto van te maken.
Ja, ik weet het, niet handig een fototoestel in de kofferbak maar hij zat toevallig in de strandtas.

Eigenlijk komt het wel goed uit want anders had ik het hele tafereel gemist van het groepje paardrijders die het water in gaat. Je kunt hier onwaarschijnlijk ver het water in en alsnog maar tot je knieën nat worden.

Als je tussen de twee linker bomen kijkt, zie je ze nog in de verte lopen.

We rijden verder naar downtown en parkeren de auto bij een parkeermeter waar we alleen muntjes in kwijt kunnen en die hebben we niet al te veel, dus een half uurtje is al wat we kunnen rondlopen.

Als we bij de auto terugkomen is deze geblokkeerd door een grote vrachtwagen die een bar komt bevoorraden. We wachten even maar er gebeurt weinig. Dan sleuren we zelf de vuilcontainer die achter de auto staat maar weg, dan hebben we net genoeg ruimte om achteruit weg te komen.
Welk museum zullen we bezoeken?

Het Dali museum klinkt aannemelijk maar als je al diverse Dali exhibitions hebt gezien en zelfs het belangrijkste museum in Spanje hebt bezocht, slaan we dit keer over en kiezen voor het Holocaust Museum.
Wij en de tas moeten door de scanner voor we naar binnen kunnen.

De Duitsers hadden het niet alleen voorzien op Joden maar ook op zigeuners, homoseksuelen enz.

Het is niet zo groot maar erg indrukwekkend. We blijven dan ook een behoorlijke tijd voor we gaan lunchen aan de overkant bij Acropolis de Griek.

Dan rijden we door een hele mooie wijk langs de waterkant en gaan via dezelfde brug, want hoe moet je anders, weer terug.

vrijdag 2 juni
Als Gerard terug is van zijn tennispartij gaan we naar Siesta Beach. Het is behoorlijk bewolkt maar de temperatuur is heerlijk. Er zijn toch wel wat mensen op het strand en in het water. Ik lees mijn boekje uit terwijl Gerard in het water gaat.

 De bewolking wordt steeds donkerder en af en toe horen we wat gerommel. 

Als we ook wat spetters gaan voelen stappen we op, dan maar wat vroeger lunchen.

We lopen langs wat restaurantjes en kiezen voor Captain Curt's Crab & Oyster Bar waar we beiden een clam chowder nemen. Deze is werkelijk fantastisch, misschien nog wel lekkerder dan die bij de visrestaurants in San Francisco. Ook de calamaris smaakt uitstekend.

Intussen is het heel hard gaan regenen en donderen. We nemen dus lekker de tijd om misschien wel te wachten tot het droog is.

Nou, dat gaat niet lukken, het blijft regenen.

Terug naar het strand zit er voor vandaag niet meer in.

Vroeg in de middag zijn we weer thuis waar de stroom ook nog een poosje wegvalt.
We hebben in Amerika nog nooit zoveel regen gehad als hier in de zgn. Sunshine State. Gelukkig valt het meeste toch wel 's avonds en 's nachts.